Als je in Costa Rica bent, zijn er meerdere mogelijkheden om te gaan raften. Aan wildwaterrivieren geen gebrek. Wij kozen ervoor om te gaan raften op de Sarapiquirivier en daar kregen we geen spijt van. Sterker nog het was één van de hoogtepunten van onze reis.

Pura Vida!

Rafting op de Sarapiqui rivier

We komen tegen de middag aan in Virgen (Sarapiqui) bij Tirimbina lodge. Hier blijven we een nacht en we hadden al bedacht dat we hier ook graag wilden gaan raften. We zien bij de receptie al een boek liggen met alle mogelijkheden voor tours en ook raften staat er tussen. Er zijn verschillende niveaus bij rafting, die gaan van I tot VI, waarbij class I  (Easiest) het makkelijkste is en class V (Extreem) bijna onneembaar. In Frankrijk hebben we het jaar ervoor geraft op class II en dat was goed te doen, ook voor kinderen. We kiezen nu dan ook voor class III. Deze wordt aangeraden voor kinderen vanaf 15 jaar, maar we hebben ook jongere kinderen gezien. We boeken onze tour en blijken morgenochtend direct mee te kunnen. Fijn! Alhoewel…

Op weg naar..

Hoe dichterbij de rafttrip komt hoe zenuwachtiger ik word. Hoewel ik watersport erg leuk vind, ben ik helemaal geen held. Voor dit soort actieve trips, voel ik dan ook altijd de kriebels in mijn buik. Niet dat ik niet meer wil, want ik heb er best zin in, maar ik vind het ook reuze spannend. Om 9.30 uur moeten we klaar staan bij de receptie. Dit blijkt tico time te zijn, iets wat we wel vaker horen tijdens onze reis door Costa Rica. Ze nemen het niet zo nauw met de tijd. We staan dus meer dan een half uur te wachten totdat er een busje de parkeerplaats op scheurt. Student travel, staat er op. Een afgedankte schoolbus dus en dat is te zien. De bus zit helemaal vol en er zijn meer mensen dan zitplekken. Ergens vind ik nog een opgeklapte reservestoel waar ik me snel op laat neerploffen. We zitten hutje mutje. Gelukkig mogen we er na een kwartiertje scheuren alweer uit. We krijgen een zwemvest, peddels en een helm. Die helm moet je op maat maken en natuurlijk loop ik weer te stuntelen, want ik krijg ‘m maar niet goed. Dan is hij weer te strak waardoor mijn hele hoofd afgekneld wordt en ik bang ben dat ik ga flauw vallen en dan weer buk ik en hangt hij over mijn ogen. Wat een gedoe toch altijd met die uitrusting.

Nog worstelend met mijn helm, word ik geroepen dat we op de foto moeten. Ja, maar mijn helm zit nog niet goed, dus dat gaat ‘m niet worden. Je ziet er niks van zeggen Alwin en Natalie, die niet begrijpen waarom mijn helm nou nog niet goed op mijn hoofd zit. Tja… handigheid heb ik nu eenmaal niet aangeboren gekregen. Goed, even lachen naar de fotograaf, net doen of alles in orde is. Yeah, we hebben er zin in!! Peddels omhoog. Adrenaline door mijn buik en een helm strak op mijn hoofd.

Pura Vida

We worden met twee leuke meiden uit Zwitserland in de boot gestopt bij gids Brian. Hij legt een aantal zaken uit, dat we moeten peddelen als hij forward roept en dat soms alleen de ene helft hoeft te peddelen. Dat je zo snel mogelijk in de boot moet gaan zitten als hij down zegt. Je peddels moet je omhoog houden als we een wilde afdeling in gaan en mocht je eruit vallen, houdt altijd je peddel bij je. Dan zijn we klaar voor de start.

We komen gelijk in het begin al een paar aardige stroomversnellingen en afdalingen tegen. We peddelen, springen in de boot als dat moet en soms per ongeluk door de klappen en houden onze peddels omhoog. Tot nu toe gaat alles goed, niemand overboord, niemand gewond. Na elke afdaling of stroomversnelling slaan we met de peddels tegen elkaar onder een luid: Pura Vida! Yeah! Wat voelen we ons stoer. Althans, ik in ieder geval wel.

Jump, yes you can!

Onderweg maken we een stop. We stappen uit de raft en (bijna) iedereen loopt omhoog over rotsen. Wat gaan we doen? We blijken te gaan springen van een hoge rots, waarna je je daarna mee kunt laten drijven met de stroom naar het punt waar de boten liggen. Sommige moeders blijven staan en gaan niet. Ik laat me natuurlijk niet kennen. Hoewel ik het ook nu weer voel in mijn buik, vind ik het stiekem ook wel weer erg leuk. Scenario’s schieten door mijn hoofd, dat ik niet ver genoeg naar voren spring en zo op een rots beland of dat het toch niet diep genoeg is voor mij. En of we bij het springen ook nog even leuk naar de fotograaf willen kijken. Ik schuifel in de groep naar voren en plots staat er niemand meer voor me en zie ik alleen maar de diepte beneden me. Yes you can, roept de gids. Oké, niet naar beneden kijken, leuk opzij springen en dan maar hopen dat ik goed terecht kom. Joehoe, here i go!!

Heerlijk drijf ik terug naar de kant. Wel even op tijd afbuigen anders kom je in een grote stroomversnelling richting ‘watervalletje’. Een raftboot ligt heerlijk vol fruit, wat is dat toch lekker. Daarna tijd voor de tweede helft, net zo heftig, waarbij Natalie en anderen nog overboord vliegen, maar gelukkig ook weer snel terug in de boot zaten. 

Heb jij al wel eens geraft in Costa Rica?